Listy do M2

Kilka dni temu, gdy z pięknego snu wybudził mnie dźwięk budzika i gdy już przekonałam samą siebie, że jednak muszę wyjść z ciepłego łóżka i zacząć tak wcześnie dzień. Ociągając się jak to tylko możliwe wstałam i podeszłam do okna, żeby wpuścić do pokoju trochę dziennego światła, zobaczyłam wówczas coś zarówno normalnego jak również niezwykłego i pięknego.

Śnieg! Tak to był śnieg! 
Od razu na mojej twarzy pojawił się uśmiech i wiedziałam już, że ten dzień będzie udany. 
Może wydawać się wam dziwne, że tak ucieszyłam się na widok śniegu, ale nagle cały świat wydał mi się zupełnie inny, piękniejszy, biały, ośnieżony, może nie tak bardzo jakbym tego chciała, ale to nie ma znaczenia. Najważniejsze, że był śnieg! Że w powietrzu nagle poczuło się nadchodzącą piękną zimę no i święta. 

Padający śnieg i perspektywa nadchodzących świąt Bożego Narodzenia spowodowało, że zdecydowałam, że już najwyższa pora obejrzeć film Listy do M2. Dlatego w najbliższej wolnej chwili udałam się do kina, chociaż do tej pory nie jestem pewna, czy była to słuszna decyzja...

Pierwszą część oglądałam wiele razy. Zawsze wracam do niej przede wszystkim na początku grudnia, czy przed świętami Bożego Narodzenia. Jak dla mnie jest to wyjątkowy film, ponieważ uświadamia nam co tak naprawdę jest ważne w naszym życiu, czyli rodzina, miłość, przyjaźń. Film ten ma niezwykły świąteczny klimat, padający śnieg, kolędy i oświetlone ulice powodują, że rzeczywistość przestaje istnieć, a my zaczynamy myśleć już tylko o wieczerzy wigilijnej oraz o czasie spędzonym z rodziną. W cudowny sposób humor przeplata się ze wzruszeniem. W historiach bohaterów odnajdujemy siebie, dostrzegamy nagle, że mamy takie same zmartwienia, czy marzenia. 

Aż tu nagle, po czterech latach na ekrany kin wchodzi druga część Listów do M! Wyobrażałam sobie, że może będzie lepsza od pierwszej (jeśli to jest w ogóle możliwe), albo przynajmniej tak dobra jak jej poprzedniczka, ale z pójściem do kina zwlekałam. No bo co za sens oglądać film o świętach, jak za oknem panoszy się złota polska jesień? Jednak ten padający śnieg o którym wspomniałam na początku postu zachęcił mnie do obejrzenia Listów do M2.

I co ja mogę powiedzieć o tym filmie?

Na pewno to, że opowiada historię tych samych bohaterów, tylko, że w ich życie wkraczamy cztery lata później. 

Mamy oczywiście również nowych bohaterów pojawiają się m. in. Maciej Zakościeny, Marta Żmuda - Trzebiatowska, Małgorzata Kożuchowska, Magdalena Lamparska, czy Marcin Perchuć.

Niestety jak dla mnie druga część tego filmu jest ogromnym rozczarowaniem.

W listach do M2 mamy nagromadzenie nieszczęść, to znaczy są zerwane zaręczyny, ciężko chora matka i córka rozpaczliwie próbująca zebrać pieniądze na jej leczenie, walka o odzyskanie syna, rozwód, nieumiejętność oświadczenia się ukochanej kobiecie, niepełnosprawne dziecko, rodzinny dramat i tak można by było jeszcze wiele wymieniać.

Komedia pozbawiona jest tego wyjątkowego, magicznego i świątecznego klimatu, wszystko kręci się wokół bardzo dużej ilości bohaterów, przez co nie poznajemy ich dokładnie, ich problemy są potraktowane bardzo powierzchownie. Jeśli chodzi o niektóre wątki, to tak naprawdę nawet nie wiadomo po co znalazły się w  filmie. 
Jeśli chodzi o humor, który tak przypadł mi do gustu w pierwszej części, tak w tej mnie rozczarował. Dlaczego? A dlatego, że jest najniższych lotów. Z czego śmiejemy się w tym filmie? Z dresa, który czule odzywa się do swojego małego pieska, z dwóch mężczyzn, którzy się przytulają, a wszyscy myślą, że są gejowską parą, no bo to takie na czasie i takie śmieszne, no i powiedzenia Karolaka "psia dupa", które pada w filmie tyle razy, że ma się wrażenie, że już nic innego nie mówi.
Jest oczywiście kilka całkiem dobrych scen, choćby niektóre z Agnieszką Dygant i Piotrem Adamczykiem, wątek Tomasza Karolaka, czyli serialowego mikołaja, który próbuje nawiązać kontakt z własnym synem jest również warty uwagi. Ale cała reszta...
Moim zdaniem filmowi daleko do pięknej, wzruszającej, świątecznej komedii, jest raczej tanim wyciskaczem łez, żerującym na naszych najczulszych uczuciach. Z filmu nie wychodzi się w radosnym przed świątecznym nastroju, a raczej rozgoryczonym i zawiedzionym. 

A Wy widzieliście już ten film? Jakie są wasze opinie?