"Czarownica" Anna Litwinek

Czarownice w filmach, czy literaturze najczęściej przedstawiane są jako  stare, brzydkie, często przygarbione kobiety, które nie rozstają się z miotłą i swoim czarnym kotem, do tego mieszkają w ponurym i przerażającym domku na skraju lasu. 
Anna Litwinek swoją powieść również postanowiła poświęcić czarownicom. Jesteście ciekawi jaki obraz kobiety zajmującej się magią kreuje ta pisarka?

Główną bohaterką książki jest zwykła, oprócz urody niczym nadzwyczajnym nie wyróżniająca się  dziewczyna o imieniu Sonia. Bohaterka posiada czarne oczy i burzę jasnorudych loków, które odziedziczyła po rodzicach. "Uważała, że wygląda jak tandetna cyrkowa wróżka, kantująca wszystkich w tarota." 
Sonia pracuje jako dziennikarka w jednej z miejskich gazet. Bardzo lubi swoją pracę, choć nie zawsze może dogadać się ze swoim szefem.
Dziewczyna nie miała jednak łatwego dzieciństwa, ponieważ wychowywana była przez swojego ojca i ciotkę. Jej matka zniknęła w tajemniczych okolicznościach, kiedy nasza bohaterka była jeszcze mała.
Sonię poznajemy w momencie, gdy kończy trzydzieści lat, wówczas w jej życiu zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Rano budzi się z zakrzepłą krwią pod paznokciami, ma napady duszności, traci przytomność, a z czasem pojawiają się również dziwne sny.
W tym czasie do miasta z długiej podróży powraca jej ciotka, która przybyła, aby wyjaśnić swojej siostrzenicy długo skrywane rodzinne tajemnice. Okazuje się, że dziewczyna podobnie jak jej matka i ciotka posiada pewien dar, który musi dopiero w sobie odkryć. Ciotka próbuje wprowadzić ją w świat magii, która od wielu pokoleń jest w ich rodzinie. Pojawia się wówczas wiele komplikacji, między innymi na ich drodze staje pewien kościelny adwokat, który próbuje wystraszyć oraz przekonać już i tak bardzo zagubioną Sonię, aby ta nie poddawała się rytuałowi wprowadzenia w świat czarów.
Oprócz tego dziewczyna w tym samym czasie prowadzi dziennikarskie śledztwo związane z wampirzymi pochówkami w mieście. Ktoś jednak próbuję jej utrudnić pisanie artykułu, a przede wszystkim zastraszyć urządzając dziwne rytuały na cmentarzu. Podczas zbierania informacji do reportażu poznaje tajemniczego archeologa, którego początkowo nie lubi. Szybko jednak okazuje się, że ma z nim wiele wspólnego. Czy Iwo również zamieszany jest w świat magii? Co zrobi gdy Sonia znajdzie się w niebezpieczeństwie?
W mieście pojawia się również jej były chłopak, który obecnie jest jej najlepszym przyjacielem, jak sam mówi przyjechał po to, aby ją chronić. Ale czy Sonia może mu zaufać?

"Czarownica" to ostatnio kolejna książka, której nie umiem jednoznacznie ocenić, ponieważ pomysł na fabułę jest nawet ciekawy. Mamy tutaj różne tajemnice, odkrywanie prawdy o własnej rodzinie, świat magii oraz związane z tym niebezpieczeństwa. 
Ale jest też wiele minusów...

Dynamiczna akcja, czy wręcz przeciwnie?
Przede wszystkim minusem jest wolno rozwijająca się akcja. Musimy naprawdę przeczytać dużo stron, żeby w końcu coś interesującego zaczęło się dziać. Poza tym w książce znajduje się bardzo dużo długich,  nic nie wnoszących do fabuły opisów, które jedynie odwracają naszą uwagę od głównego wątku. 

Co z bohaterami?
Jeśli chodzi o bohaterów, to można ich polubić, ale nic więcej. Główna bohaterka nie zrobiła na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia, nie wstrzymywałam oddechu i nie zaciskałam kciuków, żeby tylko jej się udało. Brak przywiązania do bohatera wynika chyba z tego, że w książce brakuje opisów, które zwierałyby jakieś głębsze przemyślenia danej postaci, które sprawiłyby, że czytelnik może poczuć z nią więź. Zamiast tego autorka serwuje nam opisy - zapychacze. 

Ciekawy język?
Jeśli chodzi o język, to momentami miałam wrażenie, że nie czytam książki napisanej przez osobę dorosłą, która wydała swoją własną powieść, a raczej dziecka piszącego jakieś opowiadanie w szkole. Nie oczekuję, żeby każda książka napisana była nie wiadomo jak wyszukanym językiem, ale ciągłe powtórzenia, czy zupełnie naiwny sposób opisu danej sytuacji również nie pomaga w czytaniu.

Niezwykły świat magii? 
Rozumiem, że świat czarów rządzi się swoimi prawami, że prawie wszystkie chwyty są dozwolone, ale w tej książce rytuały związane z magią zahaczają o absurd! Dotyczy to zwłaszcza zakończenia książki, gdzie wszystko jest tak strasznie naiwne, że aż ciężko uwierzyć, że ktoś to napisał. Autorka próbowała stworzyć atmosferę niepokoju, tajemniczości, a co wyszło? Wyszło to, że zamiast bać się o życie Sonii, śmiałam się i nie dowierzałam w to co czytam. Bajki dla dzieci mogą się przy tym schować i nigdy już nie wychodzić! W tej książce możemy znaleźć między innymi rozmowy z wiatrem, który przekazuje poszczególnym postaciom wiadomości od innych bohaterów, wywoływanie demonów, które później się targują i kłócą, są również ludzie, którzy mówią przez kamienie. Gdyby to wszystko napisane było jeszcze jakimś ciekawym językiem i przedstawione w mniej naiwny sposób, mogłoby być nawet ciekawe, a tak to wychodzi jedynie jeden wielki absurd.

A Wy czytaliście "Czarownicę" Anny Litwinek? Co o niej myślicie? Czy macie ochotę spędzić trochę czasu w towarzystwie Sonii?